De uitdaging van een ICT-trend... Stopmotion!

Een beetje mediawijze onderwijzer maakt tegenwoordig gebruik van fototoestel en videocamera om er in de klas mee aan de slag te gaan.  Filmpjes maken, bewerken in Movie Maker of Adobe Premiere en uploaden naar Youtube, Vimeo of andere online video-opslagdiensten.


Wat tegenwoordig erg in trek is, zijn de stopmotionfilmpjes.  Filmpjes gemaakt van een reeks beelden (foto's) die maar een kleine fractie van elkaar verschillen.  Deze worden dan in een snel tempo achter elkaar gemonteerd en afgespeeld zodat het lijkt alsof er een film gemaakt werd.

Om volledig mee te zijn met de ict-trends in het onderwijs, waagde ik me enige tijd terug ook aan dergelijk experiment met mijn klas zesjarigen.  Ik was er vooraf al van overtuigd dat dit geen eenvoudige opdracht zou zijn om met zulke jonge kinderen te volbrengen.  Het bedenken van een ietwat realistisch verhaal is voor hen tamelijk moeilijk.  Om dit dan nog volledig uit te werken is zeker te hoog gegrepen.  Daarom bracht ik van thuis wat speelgoed mee: de dierentuin van Little People (Fisher Price) met bijhorende figuurtjes en dieren.  Na samen enkele stopmotionfilms te hebben bekeken en besproken, gaf ik kleine groepjes kinderen de opdracht om met alle figuurtjes zo klein mogelijke bewegingen te maken.  Tussendoor maakte ik fotootjes van het geheel die ik later wel in Movie Maker achter elkaar zou plakken.  Het leek me wel eenvoudig, al had ik op dat moment al door dat mijn opstelling en cameragebruik minder professioneel waren.


De kinderen begrepen als bij wonder de opdracht heel erg goed.  Ze gingen aan de slag met de figuurtjes van de dierentuin.  Ook het autootje werd zachtjes voortgeduwd.  Het samenwerken verliep vlot, iedereen had zijn eigen figuren en liet die in interactie treden met de anderen.  Bovendien hadden sommigen zelfs ook oog voor details, zoals de wip en de schommel.  Doel voor de kinderen bereikt, dus.  Nu het resultaat nog klaarmaken en de trots zou van ons afdruipen.


Thuisgekomen met een kleine 100 foto's leek het me een koud kunstje om die aan elkaar te kleven en de film op te vrolijken met een passend muziekje.  Totdat ik de foto's stuk voor stuk bekeek...  sommige waren scheef, anderen fout uitgelijnd, ... .  Het bleek een zootje te worden als ik van deze foto's een stopmotionfilm wilde maken.  Wat nu?  Creativiteit van een leerkracht kent echter geen grenzen en wij zijn opgeleid om moeilijke situaties op een eenvoudige manier op te lossen.  Ik gunde mezelf wat meer tijd om het resultaat klaar te maken en knipte alle foto's bij in de Picture Manager.  Daarbij baseerde ik me op verschillende ijkpunten van het tafereel en kon alsnog aan de slag in Movie Maker.  In de eigenlijke film zie je nog steeds de achtergrond bewegen, al is het minder dan vooraf.  Het lijkt enige spanning teweeg te brengen aan het verhaal(tje), vandaar ook de titel: 'Paniek In De Zoo'.  Het resultaat:







De groepjes kinderen die niet aan het werk waren met de film, liet ik in tussentijd een flipboekje maken.  Ik had enkele voorbeelden afgedrukt waaruit ze konden kiezen.  Ze letten erop dat dezelfde voorwerpen telkens in dezelfde kleur werden gekleurd en knipten de tekeningen precies op de lijn uit.  Deze legden ze dan in volgorde en maakten ze vast met een splitpen.  Het werd hun eigen filmboekje.




Het flipboekje van de surfer hiernaast, download je hier.

Wat heb ik hierbij geleerd?

1. Kinderen begrijpen goed de werkwijze voor het opmaken van een stopmotionfilm.  Ze kunnen in beelden denken en deze slechts een fractie van elkaar laten verschillen.

2. Bezint eer ge begint: het was mijn eigen schuld dat de foto's niet gelijk gekadreerd waren.  Ik las op verschillende websites wel dat het aangeraden is om een statief te gebruiken, maar dacht dat ik het zonder ook wel zou kunnen.  Niet dus!  Ik moest maar niet zo koppig zijn.  Gebruik dus een statief, zodat het fototoestel nooit van plaats veranderd.

3. Kinderen genieten van zowel proces als product.  Ze zijn bezig met iets op te bouwen, iets te maken en vinden dat fijn.  Bij het bekijken van het resultaat zie je de kinderen blinken.  Ze zijn trots dat zij dit gemaakt hebben.  Als een regisseur die voor het eerst zijn film ziet verschijnen op het witte doek.

De kinderen hebben me overtuigd van de schoonheid van deze activiteit.  Ik ga zeker nog eens aan de slag met stopmotion.  Ik zal het echter wel wat anders aanpakken.  Een statief zal tot mijn vaste uitrusting behoren.  Ik zal ook meer tijd voorzien, zodat ik nog meer foto's heb om alles minder hoekig te laten overkomen.  Misschien werk ik de volgende keer wel met de kinderen zelf, in plaats van met speelgoedfiguurtjes.  We zien wel...

Het blijft een uitdaging.  En dat spreekt me juist aan in het onderwijs!