Al vanaf mijn eerste onzeker stapje in 'het onderwijs' was het duidelijk dat ik steeds naar een doel moet toe werken. Doelgericht én doelbewust. De weg daar naartoe is van groot belang om het doel zo effectief mogelijk te bereiken. 'Het onderwijs' is een proces waar de opgestelde doelen richting geven van de te bewandelen route. Naargelang dat proces vordert, zullen de individuele doelen meer van elkaar verschillen. Onze leerlingen maken persoonlijke keuzes.
Soms houden enkel de belangrijke vragen me bezig. Waarvoor doen we het allemaal? Welke meerwaarde betekenen we voor de maatschappij? Zijn we echt wel zo goed bezig als we denken? Sinds het actief, bewust beluisteren van 'Ruimtevaarder' van Kommil Foo probeer ik het lesgeven meer te doorgronden. Welk doel hebben de doelen? Waar gaan we naartoe? Waarop bereiden we onze leerlingen voor? Als leerkracht ben je je ervan bewust dat de kinderen die je voor je hebt, de latere volwassenen zullen zijn. Zij die de wereld draaiende zullen houden. In een maatschappij die wij op dit ogenblik maar amper kunnen voorspellen. De altijd maar sneller draaiende wereld zorgt voor de vraag- en uitroeptekens die ik plaats bij HET doel.
"Wat ben je in 't heelal, met de tafels van vermenigvuldiging?"
Ook onze leerlingen durven vragen te stellen bij wat ze op school voorgeschoteld krijgen. Ze zijn zich er van bewust dat al wat ze leren waardevol in hun leven moet zijn. Een recente studie van Eva Kyndt (K.U.Leuven) toont aan dat de motivatie om te leren van groot belang is om tot effectief leren te komen. Daarbij pleit ze om ervoor dat leerkrachten hun leerlingen extra moeten motiveren door het nut van de leerstof te verduidelijken. De leerlingen worden gestimuleerd door hen erop te wijzen waar deze lesinhoud later nog van pas kan komen. Zoals gezegd bereiden wij hen voor op hun toekomst. Wanneer we benoemen voor welke situaties de leerstof dient, zullen kinderen deze dus ook sneller tot zich nemen. In zijn blog X, Y of Einstein analyseert Pedro De Bruyckere erg vaak de nieuwe generatie jongeren. Mede door hem Generation Why genoemd. Wat kinderen motiveert om tot leren te komen, hen stimuleert kennis en vaardigheden op te doen, zijn enkele eigenschappen van de leerkracht die hen onderwijst: vakkennis, passie, uniek, afstand en vertrouwen.
"Ik wil planeten gaan ontdekken, in de hoop dat daar iets leeft!"
Het zijn de eindtermen die bepalen waar we onze kinderen naartoe sturen. Deze lijst doelen bevat kennis, vaardigheden, inzichten en attitudes. Zonder de eindtermen in twijfel te willen trekken, durf ik me soms toch de vraag stellen of deze de essentie van 'het onderwijs' bevatten. Is het aan ons om te bepalen hoe de wereld van onze kinderen er later zal uitzien? Moeten we onze kinderen nog leren hoofdrekenen? Of volstaat het om hen een rekenmachine te leren gebruiken? Laten we kinderen nog schrijflessen volgen of kan dactylo zinvoller zijn? Is het atlasgebruik nog van deze tijd? Of kunnen we die niet gewoon vervangen door Google Maps? Welk nut heeft het kompas binnen tien jaar tijd nog? Moeten we hen niet gewoon een gps leren gebruiken?
Vragen genoeg. De antwoorden moeten we helaas schuldig blijven. Die zullen ongetwijfeld over een jaar of twintig komen. Had alles wat we aan onze huidige leerlingen vertelden echt wel zijn nut? Zonder me hier van mijn negatieve kant te laten zien, blijven deze vragen onbeantwoord. Ik ben en blijf een optimist. Ook in mijn job. Ik daag iedereen uit het onderwijs uit hierover mee na te denken. Zij die antwoorden hebben, mogen me die gerust toesturen.
'Het onderwijs'. We kunnen het verschil maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten