15 kaarsjes voor KC!

Beste meneer De Four,

Hallo Hans,

Het moet ongeveer 10 jaar geleden zijn geweest toen ik kennismaakte met jouw "kind".  Na mijn professionele tussenstops in allerlei privésectoren, koos ik er opnieuw voor om voor de klas te staan.  De mentor die mij op mijn toenmalige school werd aangewezen, ontdekte pas jouw website met gratis te downloaden lesmateriaal.  In tijden nog lang voor sociale media moest KlasCement het vooral hebben van mond-aan-mond-reclame.  Ook zo bij mij, dus.  Sinds september 2004 kom ik geregeld langs.  Niet wetende dat je project ondertussen al zes jaar oud was, noch dat de geestelijke vader ervan een leerkracht zelve was.  Een collega met ongetwijfeld een wild idee.  Eén die zijn leerlingen wilde inspireren door het onderste uit de kan te halen en hen uit te dagen dat nét ietsje extra te bereiken.  Een project waarvan je je het verloop beslist niet had durven dromen.  Het internet betekende in die tijd vooral consumeren.  Computers in de klas werden vaak met lede ogen aanzien.  Mark Zuckerberg was net de basisschool ontgroeid toen jij met het idee kwam om leerkrachten samen te brengen en te laten samen werken via het internet.  Je tijd ver vooruit, dus.

Dit jaar mag jouw KlasCement 15 kaarsjes uitblazen.  Een feest dat aan niemand mocht voorbijgaan.  Eén derde van alle Vlaamse leerkrachten, 60 000 in totaal, maakte al kennis met je opgegroeide kind.  Ze werden allemaal uitgenodigd.  Slechts 250 mochten er bij zijn.  Een bescheiden feest.  Zeker in vergelijking met de ICT-praktijkdagen waarvan je er jaarlijks een paar organiseert.  De laatste jubileumeditie ervan kende wel 1000 bezoekers.  Die bescheidenheid was het eerste wat me bij je opviel, daar op het ministerie van onderwijs.  Liever dan jezelf in de bloemetjes te zetten, koos je ervoor om bijna tien magnumflessen van een Gentse streekdrank mee te zeulen in de trein.  Één voor elke (oud-)medewerker van KlasCement.  Het kleinste flesje hield je zelf.  Je deelde tablets uit aan twintig leden die de voorbije jaren een steentje bijdroegen door hun lesmateriaal te delen.  Ik mocht er één mee naar huis nemen.  Vlak voor het nemen van de groepsfoto der gelauwerden werd nog geroepen dat jij er zeker niet op mocht ontbreken.  We kennen je trouwens allemaal als discjockey en ultieme muziekliefhebber.  Je Twitternaam liegt er niet om.  Ik zou je graag aan het werk zien.  Want naast de passie voor onderwijs delen we ongetwijfeld dezelfde Duystere muzieksmaak.  Nee, we zagen je niet op het podium verschijnen.  Die eer gaf je aan een pianist, die zijn werk uiteraard voortreffelijk deed.  

Al menige week stond ik te popelen om naar Brussel te trekken.  Niet alleen om die prachtprijs in ontvangst te mogen nemen, ook om interessante mensen te mogen ontmoeten.  Want telkens wanneer jij mensen bij elkaar brengt, is het feest.  De sociale media heeft dat feest nog goter gemaakt.  Meer bepaald op Twitter passeren deze mensen erg vaak met dezelfde passie de revue.  Vaak moet ik tweemaal kijken en de transfer maken van een fotootje van 2 op 2 centimeter naar het echte gezicht.  Maar ik vind ze wel.  Of wordt gevonden.  Elke keer opnieuw krijg ik de gelegenheid om iemand nieuw te mogen ontmoeten.  Praten over koetjes en kalfjes.  En natuurlijk over onze taak in de snel veranderende maatschappij.  Je bent je duidelijk bewust van de kracht van deze ontmoetingen.  Op de ICT-praktijkdagen staat tussen de sessies door het netwerken centraal.  Waardevolle momenten die leerkrachten opnieuw dichter bij mekaar brengen.  Er wordt tijd voor gemaakt.

Je bent een doorbijter, Hans.  Een volhouder met ambities.  Je hebt je kind groot gebracht tot wat het nu is.  Dankzij jouw uithouding is KlasCement gegroeid tot wat het nu is.  Je hebt je laten omringen door de juiste mensen.  Leerkrachten met een missie.  Met elk hun eigen talenten.  Op de juiste stoel binnen het KlasCementteam.  Je vertrouwde je kind aan hen toe.  Je durfde het uit handen geven.  Ik schrok van de aankondiging van je nieuwe carrièrezet.  Directeur af en halftijdse terug naar het Gentse. Erg benieuwd naar wie het aandurft het roer van je over te nemen.  Eveneens benieuwd naar je nieuwe uitdaging en je nieuwe aandeel in het Vlaamse onderwijsland.

Ondertussen is KlasCement zo gegroeid dat je vermoedt dat het ledenaantal zal blijven stilstaan.  Toch durf ik beweren dat er steeds meer leden zullen bijkomen.  De docent aan de lerarenopleiding uit het halfrond gaf al aan dat hij zijn studenten verplichtte hun lesmateriaal te delen.  Steeds meer nieuwe, jonge collega's zullen de weg vinden naar hét onderwijsplatform in Vlaanderen.  De populariteit kende aan het begin van dit jaar een hoogtepunt door te worden opgenomen in het hol van onze minister.

Vergeef het me, Hans, dat ik deze blog zo persoonlijk naar jou toe richt.  Het had ook naar het hele KC-team gekund.  Of naar de organisatie.  Ik waardeer erg het werk dat jullie verrichten.  Allemaal geboren om voor de klas te staan, maar er toch voor kozen om collega's te inspireren.  Met een ongekend enthousiasme.  Een familie waar ieder zijn eigen functie heeft en die rol met glans vervuld.  Ik koos ervoor om jou aan te spreken omdat je bescheidenheid jou siert.  Je legde ondertussen een weg af die minder evident is voor een leerkracht.  Zonder ook maar één keer te vergeten waar de basis ligt van die weg: ín de klas.  Ik zal niet de eerste en zeker niet de laatste zijn die je symbolisch in de bloemen wil zetten.  Dat maakt het echter niet minder nodig dit alles te zeggen.  We leerden immers op de normaalschool dat wanneer iemand iets goeds heeft gedaan, je dat ook moet zeggen.  Vandaar dus, deze ode aan jou, jouw KlasCement en het hele KlasCementteam.

Bedankt voor het mooie feest.

Bedankt voor die mooie tablet.

Bedankt voor de schitterende vernieuwingen aan KlasCement.

Bedankt om leerkrachten dichter bij elkaar te brengen.

Proficiat met de 15de verjaardag!

Tot binnenkort!

Ive